ریخته گری ژله ای (Gel Casting) حالت خاصی از روش ریخته‌گری نواری است که در آن ترکیب بایندر قابلیت پلیمریزه‌ شدن داشته و یا از مواد ژله‌ای استفاده می شود که به دوغاب حالت ژله‌ای می‌دهد. در مواردی بایندر با مایع و یا ذرات در داخل دوغاب واکنش برقرار نموده و باعث ژله‌ای شدن دوغاب می‌شود. بدین ترتیب می‌توان در یک قالب غیر متخلخل ریخته‌گری انجام داده و یک قطعه توپر به دست آورد. البته تغییرات حجمی آن باید ناچیز باشد. قالب می‌تواند پلیمری، شیشه‌ای و یا فلزی بوده و شکلی پیچیده داشته باشد. ریخته گری ژله ای بیشتر برای ساخت قالب‌ های سرامیکی جهت ریخته‌گری فلزات، پر کردن و ترمیم دندان‌ ها، ترمیم سطوح اجزای ساختار ها و سازه‌ ها و غیره‌ مورد استفاده قرار می‌گیرد. جهت هوازدایی و ریخته‌گری لازم است از یک ارتعاش‌ دهنده قالب یا ویبراتور استفاده شود. در عمل برای ریخته‌ گری ژله‌ ای ابتدا منومر آلی فعال در آب غیریونی حل شده و سپس ماده پراکنده‌ساز (معمولا پلی‌اکریلیت ها) همراه با پودر سرامیکی به محلول حاصله اضافه می‌شود. بعد از هوازدایی دوغاب، یک ماده کاتالیست جهت تسریع واکنش‌های پلیمریزاسیون به آن اضافه می‌شود. با حرارت‌دهی جزئی شدت فرآیند پلیمریزه شدن افزایش یافته و مدت زمان ژله‌ای شدن بسته به شرایط فرآیند از 5 تا 60 دقیقه تغییر می‌نماید. درصد حجمی مواد بایندر معمولا 16% بوده که بسیار کمتر از حالت قالب‌ گیری تزریقی می‌باشد. در این روش می‌توان از بایندر های مولکولی غیر آلی چون سیلیکات سدیم که به صورت شیمیایی پلیمریزه می‌شود و یا ترکیباتی چون متیل سلولز که از طریق حرارتی پلیمریزه می‌شوند استفاده نمود. شکل زیر فرایند ریخته‌ گری ژله‌ ای را به صورت شماتیک نشان می‌ دهد.